Toen mijn katje Sem 10 maanden oud was, kwam ik een keer thuis en zat hij helemaal lusteloos en in elkaar gedoken in de woonkamer. Normaal staat hij altijd bij de deur, maar deze keer niet. Hij reageerde niet alert en toen ik hem eten gaf, weigerde hij te eten. Ook vond ik z’n neusje en tandvlees erg bleek, wat ik als een alarmsymptoom zag om de dierenarts te bellen. Omdat het al tegen de avond was, verwees de assistente me naar de dienstdoende spoeddierenarts. Hier zijn we toen heen gegaan en deze onderzocht Sem. Hij stelde vast dat het niet goed ging: Sem had een ondertemperatuur, was heel slap en lusteloos en het was maar de vraag of hij de nacht zou overleven. Mogelijk was het een auto-immuun reactie die de bloedcellen afbrak of toch een virus. De dierenarts gaf Sem een injectie met prednison en raadde aan om te zorgen dat Sem het warm genoeg had. Toen heb ik Sem weer mee naar huis genomen en heb een kruik bij z’n mandje gelegd. Die nacht leek hij toch weer iets op te klaren en de volgende dag was hij al wat alerter en at hij ook gelukkig weer wat brokjes. Van de spoeddierenarts had ik ook een kuur tabletjes prednison meegekregen.

De volgende dag belden de medewerkers van de Sterkliniek en hebben we (een paar dagen later) bloed laten onderzoeken op allerlei kattenziektes. Gelukkig had Sem geen enge ziektes, maar wel een verstoord bloedbeeld (anemie en verstoorde nierfunctiewaarden, van alles was uit balans). Ook had hij nu juist steeds een te hoge temperatuur, eerst rond de 40 en later rond de 39,5 graden, terwijl dit bij een kat tussen de 38 en 39 graden behoort te zijn. Dit alles zou óf nog steeds door een auto-immuunziekte kunnen komen óf mogelijk ook door een parasiet. De dierenarts is voor de zekerheid met een antibioticakuur gestart. Een aantal weken heeft Sem toen dagelijks prednison en antibiotica tabletjes gehad en hij is ook een aantal keren langs geweest op het spreekuur om te kijken hoe het ging.

Langzaam knapte Sem weer op en werd hij weer levendiger en actiever. Toen is er 3 weken later weer bloed geprikt en waren de waarden gelukkig weer binnen de norm. Het is niet helemaal zeker wat er nu uiteindelijk aan de hand geweest is, maar ik was heel blij met de spoeddierenarts en ook met de Sterkliniek dierenartsen, Nicole en Rutger, die het zorgvuldig hebben uitgezocht om Sem een zo goed mogelijke kans te geven. Ook de assistentes die veel geholpen hebben en ook hebben ondersteund met het bloedprikken e.d.  We zijn nu een paar maanden verder en Sem is weer speels en ondernemend. Toen Sem één jaar werd, kregen we ook een verjaardagskaartje van het team van de Sterkliniek. Dit ontroerde me best wel, omdat het een aantal weken daarvoor nog maar de vraag was of hij dat zou halen. Ik ben alle dierenartsen en assistentes heel dankbaar voor alle goede zorgen!